Yaşam, insana zamanla saflık ve duruluğun kiç söylemini fısıldamaya başlar. Ne o ilk umutlar, ne o ilk hazırlıksız oluşun hafifliği kalır. Ağırlaşır biraz...zamanla...Kendi kendinin sınırlarını zorlar. Ve süre(Ç) içinde evrilir insan. O başkaya dönüşmek üzere.
Life, in time, begins to whisper the subtle rhetoric of purity and simplicity to the human soul. Gone the first hopes, the lightness of that initial unpreparedness. It grows heavier... over time. One starts to push the boundaries of their own self. And through the process of time, one evolves. Toward becoming the other.